Touch me!

How can it be?

Believe me-e

the sun always shines on TV..

Med desse strofene opna showet på Brann stadion på laurdag.

(Vel, dette er mi tolking av teksten frå mitt minne - ofte stemmer ikkje songar heilt når eg får lesa teksten slik den eigentleg er. Men det kling alltid godt i mitt hovud!)

I alle fall; eg var der!

Eigentleg har eg aldri vore heilt fan av A-ha.

Men eg har likt musikken.

Hugsar godt første gong eg høyrte dei, på Fredagscirkus med Rita Westvik ein familiefredag, med mamma sin pizza på salongbordet, og colalighten i seidelen.

Dei var litt kule. -Tenk at nokre vanlege, norske gutar kunne laga ekta popmusikk! Og at dei tilogmed blei spelte i utlandet! Det var ganske tøft når eg såg plata deira i hyllene hjå dei store musikkbutikkane i London. Eg snakte høgt og tydeleg norsk då.

Men dei var jo ikkje akkurat George Michael, Madonna eller Bono heller.. Eg følte kanskje at det ikkje var heilt i tråd med mitt image å forguda dei der norske slitte-dongeri-og-lærreimar-oppover-armane-typane. Det kunne jo trass alt nesten vore naboane våre! Så konsertane deira har eg aldri vore på, og heller aldri kjent lysta noko særleg.

Men så var det denne Farwell touren då.

Hadde dei ikkje ein avskjedskonsert eller to i fjor òg..? -Utan at eg kjente meg kalla. Men så dukka dei altså opp på Brann stadion. Og eg tenkte at det hadde jo sikkert vore litt kjekt å sjå dei òg. Dei er jo trass alt eit av Noregs mest kjende artistar! Billettar fekk me tak i på heilt alminneleg vis, utan å måtta gå vegen om svartebørsen. Så då var det berre å hiva seg i bilen!

Og konserten var... Magisk!

Det er noko med det, når tusenvis av ekstatiske folk står samla rundt ein scene. Og det frå scenen dundrar song på song som alle kjenner, syng til (ja, ofte med eigne ord), dansar til, og har minner knytt til. 

Herlig! :-)

Må nesten nemna oppvarminga òg; Polkabjørn og Kleineheine var sjarmerande og humoristiske, og klarte seg like godt på ein så stor scene som i aluaen på HSH. Og Casiokids var kule, rockefoten fekk fart!